„Непобедени“

„Јас и понатаму верувам во љубовта,

во онаа невозможната.

Верувам во љубовта на водата и огнот, 

оние секунди кога тие се сплотуваат и љубат се додека не се претворат во пареа..

Верувам во љубовта на сонцето и месечината, 

тие далечни љубовници кои се среќаваат ретко, но нивната љубов сеуште опстанува.

Верувам во љубовта на ветрот и прашината, 

нивниот танц е најубавиот што постои.. 

Верувам во љубовта на небото и морето,

сродните души чии очи вечно се гледаат но никогаш не успеваат да се допрат..

Верувам во љубовта помеѓу мракот и светлината,

тие никогаш не се запознале но секогаш мечтаат еден за друг.

Верувам во онаа љубов која може да не убие, 

зошто ако за неа не вреди да се умре

тогаш зошто би вредело да се живее? “

„Таа мојот почеток и крај"

После неа почнав да заборавам како да дишам.

Гледајќи ги нејзините усни како се потпишуваат на туѓи образи а нејзините прсти како ги закрпиле празнините со нечија страна кожа, заборавам како да дишам. Додека телото и се топеше како восок под неговите пазуви јас ги чувствував капките крв од дланките како се лееа врз мојата бела кошула.. Влегов во преполната просторија од каде одекнуваше музиката на проклетото танго кое го учев со месеци само за да ја направам среќна, и белата кошула која таа ми ја подари вториот месец кога ме запозна со нејзината мајка.
Крвта течеше како штотуку распарано небо среде Септември, црвена и врела како нејзините усни кои сега ги вкусуваше тој. И додека звукот на здравицата на нивните чаши бело вино вриштеше во мојата глава, на подот се тркалаа празните шишиња виски со кои се обидував да го отстранам горчливиот вкус кој таа ми го остави откако замина. Додека тој го гужваше нејзиниот сатенски фустан на задното седиште, јас струев 100 км на час гледајќи си ја смртта пред очите вртејќи на острите кривини како што неговите дланки се спуштаа по нејзините бедра, заборавав како да дишам.. И додека во џебот го чував златниот прстен за кој поминав толку непреспиени ноќи, таа своите му ги препиша него.
На вратот како јазол ја чувствувам нејзината последна прегратка, секој ден се повеќе ме стега.

И сега кога ја проколнувам да е заробена илјада метри длабоко во пеколот и чувствувам како сите мои органи се згрозени од неа, јас сеуште толку проклето ја посакувам и само од помислата на неа јас ....заборавам како да дишам...