„Кога љубиш сам“

Знаеш ли како е да се чувствуваш празен додека во тебе вријат илјада емоции кои не успеваш да ги контролираш, ти се замотуваат околу градите како јазли, те дават..
Знаеш ли како е да се чувствуваш сам и додека светот е опркужен околу тебе?
Стоиш во место, бараш излез, бараш спас, бараш лик кој ќе те одведе далеку каде таа самотија ќе престане. Тониш во толпата, се завиваш во очај,талкаш помеѓу илјадниците лица, сите ти изгледаат толку непознато, чудно. Се губиш помеѓу нив барајќи го тој лик.
Халуцинираш, го гледаш насекаде и потоа сфаќаш дека го нема.
За миг посакуваш да избегаш од сите, дури и од себеси. Да ја откиниш душата, да го распараш срцето, да ги снема сите тие чувства. Да те снема и тебе.
И повторно бараш..
Бараш место под небото во кое припаѓаш, но ни едно место не ти припаѓа тебе. Ни едно делче од земјата не ти дава топлина и љубов како тоа каде што си бил со некој кој го сакаш..
И тогаш сфаќаш..
Земјата е студена, небото е мрачно, воздухот нема мирис, цвеќињата немаат боја кога си сам.
Се е пусто и празно, без никаква смисла кога си сам.
И тогаш се ти станува познато..
Онаа болка кога не си повреден а душата те боли.
Кога немаш рана а чувствуваш дека крвариш.
Кога очите ти се суви а срцето ти плаче.
Кога вдишуваш длабоко а ти снемува воздух.
Кога врискаш на сиот глас а не испушташ ни крик,
се ти станува јасно.
Тоа е таа болка кога се' во тебе се крши а не слушаш звук, чувствуваш.
Тоа е таа смрт која те убива бавно, ден по ден, минута по минута, но никогаш до крај.
Се вика љубов. Тоа е кога љубиш некого, но љубиш сам.