„Ти сакаш тишина но само кога тој молчи.
Сама се бориш против сите,
би го убила секој кој би те допрел
но ги лижеш раните оставени од него..
И кога ќе ти дојде со студена кожа,
облечен во мириси на туѓа пролет
и вината во неговите очи зборува се
не слушаш, не гледаш..
Го мразиш за сите оние нешта
кои те прават да го сакаш уште повеќе.
И кога во зорите заминува удирајќи ја вратата,
се давиш во празнината на неговата перница
дланките ти треперат со часови
но знаеш дека ќе се врати,
затоа што оние кои не се враќаат
не оставаат траги.
И стоиш пред прагот прашувајќи се,
дали е љубов тоа што и покрај се'
не можеш да заминеш,
дали е љубов што и покрај се'
тој повторно се враќа кај тебе?“
