„Градите ми се празни,
не е воздух ова кое го вдишувам,
ами пепел..
Пепелта на нашите коски
уморени од копнеж.
Немам пулс,
сеуште во мене бие тресокот
на затворените врати
а твојата сенка сеуште стои
одлушната на ѕидот.
Усните ми пресушиле,
вкусот на јагодите
избледи со последното Збогум..
Зборовите се срамат од своето незначење
кога ги изговaраме предоцна.
Не гледаме веќе во нас,
ами низ нас..
Каде одиме после смртта?
Каде одиме после љубовта?“
