„Херојот со солзи во очите“

Малечка моја. Љубовта никогаш не беше за нас, ете не знаевме како со неа, ни дојде толку неочекувано не оставајќи ни време да размислиме. Но што има да се размислува.. деца бевме, ете таков товар ни беше доделен на нашите рамена што не знаевме како да го износиме.
Таа е толку чудна, толку пати ни ги вкрсти патиштата и не спои во лавиринтот на судбината,
а веднаш потоа не фрли безмилосно на различни страни и небото ни го подели на пола.
Не знаевме кога беше време да останеме, ни кога да заминеме..
Не научивме да ја делиме болката на пола затоа што секогаш ни беше полесно да патиме одвоено. Изгледа така беше најдобро и за двата.. јас никогаш да не го видам твоето кревко срце како се рони од тага, а ти никогаш да не го видиш твојот херој со солзи во очите.
Маскирани со совршени насмевки мислевме дека така побрзо ќе се преболиме. Можеби и ни успеа.. ете поверувавме во нив најпосле, поверувавме на лажната среќа еден во друг, но дали си поверувавме на себеси?
Јас сепак верувам дека си толку совршено среќна колку што изгледаш, зошто поинаку не би знаел што треба да сторам.. Најпосле.. јас никогаш не те заборавив, ете во се успеав.. но во тоа не. Заборавот бил потежок дури и од љубовта, потежок бил дури и од илјада збогувања,
тој е единственото нешто за кое се молам.. а колку повеќе се обидувам да заборавам, толку повеќе се присетувам на се. Почнав да се присетувам и на ситници, некои сосема обични и глупави кои не ги заприметував кога бевме заедно.
Тоа дека кога ме гушкаше толку силно ти го чувствував срцето како забрзано ти бие, дека очите ти се насолзуваа кога ќе го слушнеше тоа „те сакам будало!“, твоите малечки дланки совршено се вклопуваа во моите. Изгледа ете се сетив... сега знам што со љубовта, таа љубов во која не верував a постоела. Таа се криела во тие мали нешта, тоа биле тие нешта за кои вредеше таа, вредеше да го носам тој товар макар и до крајот на светот. Вредеше да останам и кога сите патишта ме водеа на различни страни. Вредеше за сите тие мали нешта кои не успевав да ги видам. Во тоа била љубовта.
А сега малечка моја, биди среќна онолку колку што болувам јас, колку што те немам а те посакувам. Не биди повеќе малечка, биди девојка и верувај му на оној кој во љубов не верува.. тој баш најмногу ја поседува.

„Еден живот кој вредеше за три“

Го исправи погледот и за прв пат горко се насмевна со доза лутина и иронија.
Навре некоја глупава гордост на лицето и саркастично ги одмери сите неми лица кои ѕвереа во неа како во злосторник кој мачел невини души. Беше спремна да изустри два три збора и да ги удави сите во нивниот плиток очај за осудуваање туѓи животи, но премолчи.
Премолчи за своето его, премолчи за својот инает и гордост. Премолчи во име на своето минато.. Минато од кое не можеше да избега колку и да се трудеше.

Некогаш ќе речеа дека била обична девојка, со насмевнати очи, весел глас и живот во облаци.
Беше девојка полна живот.. таква и остана.
Не ни намеруваше еден ден да скршне од патот кој и навестуваше монотонија и недостаток на адреналин кој беше обратнопропорционален со нејзиниот необичен дух. Во потрага по својата „Пролетна градина“ наиде на нешто кое повеќе наликуваше на онаа градина од „Алиса во Земјата на чудата“ - совршено но нереално.
Падна во бездната на едни очи кои одблеснуваа во бои на нејзината душа, немирна и разнобојна. Во нив се изгуби, во нивиот бес го пронајде оној ритам по кој отчукуваше нејзиното срце, во нив оживеа но во нив и умре.
Тој за кој велеа дека и ѓаволот плачел кога се родил, чие име беше облеано со некои валкани приказни кои сите со неспокој прераскажуваа, баш тој беше нејзината раскрсница на која нивните патишта се споија.
„-И ѓаволот бил еднаш ангел, зошто да не би се дружел со ангелите, нели?“
Така веруваше тој, така се лажеше и таа.
Тој и го подари сонот која таа се плашеше да го сонува, и ги отвори вратите во кои таа се плашеше да зачекори.. и врачи живот на забрзан пулс, широки зеници и крв која зоврива.
Во светот каде што и двата се изгубија, таму и се пронајдоја.. И тука имаше нешто многу повеќе од адреналин, имаше нешто од чие нивните души се растреперуваа. Некоја дива страст, или притаена љубов која ја открија во нивните спротивни битија.
„-Љубовта се крие онаму каде што најмалце очекуваш!“
Така знаеше тој, така раскажуваше и таа.
Имаше мигови кога животот им поставуваше рабови, некои невидливи препреки кои за нив како да не постоеа.. И често ќе речеа „-Што ќе ни е уште еден живот, кога овој ни вредеше за три.“ Тоа беше единствената вистина која сведочеше за сето она што го сторија.
Но секој сведок сноси и своја кривица, а неговата беше токму таа која стоеше на спротивната страна и одмеруваше со осудувачки погледи.. тоа беше иднината.
Онаму каде што таа се наоѓаше пред очите на илјадниците лица кои ја гледаа со разочаруваше,
таму каде што тој го оконча својот живот на пропаст. Таму каде што и двата беа некои за кои сите зборуваа, а немаа што да кажат.
„-Само кожата која еднаш се изгорела, знае колку печи тој оган!“
Со таа лузна се роди тој, со таа лузна умре и таа.
И ни еднаш не ги склопи очите со срам натежнат на нејзините клепки, не.. таа живееше.
Живееше долго.. И се трудеше да ги измие своите гревови кои и ги препишуваа другите, и да стане личност каква што ја знаеа. Но никогаш не се покаја.. ниту призна дека погреши.
Зошто знаеше дека повеќе би се каела доколку би го поминала животот во вистинските прегратки каде ќе нема љубов, отколку во погрешните каде знае дека се место во кое нејзиното срце припаѓа.