„Херојот со солзи во очите“

Малечка моја. Љубовта никогаш не беше за нас, ете не знаевме како со неа, ни дојде толку неочекувано не оставајќи ни време да размислиме. Но што има да се размислува.. деца бевме, ете таков товар ни беше доделен на нашите рамена што не знаевме како да го износиме.
Таа е толку чудна, толку пати ни ги вкрсти патиштата и не спои во лавиринтот на судбината,
а веднаш потоа не фрли безмилосно на различни страни и небото ни го подели на пола.
Не знаевме кога беше време да останеме, ни кога да заминеме..
Не научивме да ја делиме болката на пола затоа што секогаш ни беше полесно да патиме одвоено. Изгледа така беше најдобро и за двата.. јас никогаш да не го видам твоето кревко срце како се рони од тага, а ти никогаш да не го видиш твојот херој со солзи во очите.
Маскирани со совршени насмевки мислевме дека така побрзо ќе се преболиме. Можеби и ни успеа.. ете поверувавме во нив најпосле, поверувавме на лажната среќа еден во друг, но дали си поверувавме на себеси?
Јас сепак верувам дека си толку совршено среќна колку што изгледаш, зошто поинаку не би знаел што треба да сторам.. Најпосле.. јас никогаш не те заборавив, ете во се успеав.. но во тоа не. Заборавот бил потежок дури и од љубовта, потежок бил дури и од илјада збогувања,
тој е единственото нешто за кое се молам.. а колку повеќе се обидувам да заборавам, толку повеќе се присетувам на се. Почнав да се присетувам и на ситници, некои сосема обични и глупави кои не ги заприметував кога бевме заедно.
Тоа дека кога ме гушкаше толку силно ти го чувствував срцето како забрзано ти бие, дека очите ти се насолзуваа кога ќе го слушнеше тоа „те сакам будало!“, твоите малечки дланки совршено се вклопуваа во моите. Изгледа ете се сетив... сега знам што со љубовта, таа љубов во која не верував a постоела. Таа се криела во тие мали нешта, тоа биле тие нешта за кои вредеше таа, вредеше да го носам тој товар макар и до крајот на светот. Вредеше да останам и кога сите патишта ме водеа на различни страни. Вредеше за сите тие мали нешта кои не успевав да ги видам. Во тоа била љубовта.
А сега малечка моја, биди среќна онолку колку што болувам јас, колку што те немам а те посакувам. Не биди повеќе малечка, биди девојка и верувај му на оној кој во љубов не верува.. тој баш најмногу ја поседува.