„Таа поради чие лице испловија илјада бродови“

„Бегам како протерана од еден пекол во друг
o зошто боговите ме натераа да го изливам нивниот гнев?
Газам врз пепелта од нивните коски
чувствувајќи го секој прободен меч,
о зошто ја видов светлината на овој ден?
Не побарав коси од растопено злато,
нити смарагдни очи и тело како ленено платно
Се родив од нечија страст во сон,
да бидам кралица и слугинка,
да носам тага во сечиј дом.
Ги слушам во ноќта врисоците на сираците и вдовиците,
го проколнуваат моето име за овој сторен грев..
Ја молам смртта да ме понесе на дланки,
не доведов ли доволно страдање на овој свет?
Ова бегство во рајот по цена на дожд од стрели,
и прегратките на саканиот за мирисот на челик и крв
огнените ветрови доведоа гневни едра
да ја вратат украдената чест на оној кој ме зароби прв.
И низ вековите тие ќе го шепотат моето име,
таа која распосла гробови зад петите,
таа која остави крвави солзи во очите,
таа која направи браќа да си зариваат ножеви во грбовите.
Јас Божицата протерана од рајот,
јас грешницата недостојна за пеколот,
јас која се родив и умрев во рацете на љубениот.
Сонцето веќе не сјае над моето небо,
замолкнаа и гласовите на мечовите,
ова тело кое ми е бесмртен дар
веќе не е пехарот со вино во рацете на краловите.
Молчам пред татковите порти,
срамот е потежок и од сандак злато.
Додека светлината не се претвори во мрак,
и времето не се излее како песок низ прстите
ќе бидам проколнувана, ќе бидам посакувана..
Еј богови понесете ме на градите,
еј кралови одведете ме на дланките,
ќе ја вратам гордоста која ви ја украдов вас
ќе живеам за денот кога вашиот гнев ќе згасне
да ја освојам повторно љубовта на Спарта јас.“

Колекција митска поезија („Таа поради чие лице испловија илјада бродови“)