„Раздвоени“

„ -„Заминувам наскоро.“

Предупредување за да ти останам далечна,

да останам далечна колку дланката,

да ми дозволиш да останам недопрена и нескршена.

Ќе биде полесно вака, или барем јас така мислам..

Но ти ми дојде со тие зелени очи

и кога се насмевна поверував - 

Можеби овој пат се ќе биде добро.

Одеднаш дистанцата се претвори во неколку инчи

кои ги разделуваа нашите заспани тела.

Дистанцата колку испружена рака беше незамислива,

затоа што како би можеле да бидеме толку далечни

кога срцата ни се испреплетија толку цврсто?

И да, ти ме допре..

Ме запалија твоите скитнички усни, само за да ги угаснат 

морниците кои лазеа по мојот грб, и ме милуваа нежно во самракот.

Глумевме дека го имаме она „засекогаш“

Те молев да престанеш да пушиш цигари

а ти секогаш ме наведуваше да започнам..

„Само кога ќе се опијам“ - ќе кажев.

Ќе се насмевнеше и ќе ми кажеше дека сум слатка,

зборлеста и весела.

Ти воопшто не знаеше дека не сум се почувствувала така одамна,

дека ме изваде од под темниот облак кој ме давеше во дожд долго

а ти ми го покажа изгрејсонцето повторно.

Времето дојде.

Ја прочита таа порака кога се качи во авионот..

„Ќе успееш, се гледаме наскоро“

Но шест месеци и не се така скоро кога ги бројам часовите во кои не сум со тебе.

И ти си високо во облаците, сигурно е прекрасно,

но јас не сум до тебе, нема со кого да го споделиш тоа чувство.

Моите пријатели ме убедуваат дека ќе заборавам и дека ќе бидам среќна.. 

И сум, но сум без. 

Што знаат тие?

Сакам да се смеам на твоите дланки додека ме скокоткаш 

да ги кажувам твоите глупави шеги со надеж дека ќе те насмевнам.

Да ти кажам дека си ми доволен, 

и наместо да мислиш дека си проклетство

да те убедам да поверуваш дека всушност си благослов.

Не велам дека сум заљубена,

но не го сметам ни за страст.

Чувствувам нешто што дошло во лошо темпирано време..

Раздалечени сме 4172 милји.

И ти ми даде се што посакав.

Не е ли тоа најдоброто од се?

Далечината стана колку неколку света наместо неколку граници преку,

должината на раката стана сон како ме повлекуваш назад во креветот,

а собата се полни со утринската светлина додека ме молиш да лежам покрај тебе 

уште малце подолго..

Сакам да бидам таа кај која ќе се вратиш во вистинско време.“