„Негова“

„Тој гори додека јас мрзнам.

На една педа од него 

како да ме нема во мојата кожа. 

Се вртам на другата страна, 

небото повторно крвари

за него осамнува утро, 

за мене уште еден мрак.

Земам здив но не дишам, 

колку е долго тоа долгоочекување?

Никој никогаш не знае..

Ова тело е како мапа 

на сите загубени битки со разумот,

губам уште една, овој пат со срцето.

Неговите отисоци како палисади 

обележуваат забранета територија.

Нека..

Ако сака може да го запали и ова тело,

и да го гледа додека гори

како Рим пред очите на Неро,

нема никогаш да го поседува

она кое тој го освои 

и без да остави трага..

Сѐ има крај, дури и вечноста,

се насмевнувам, а тој знае..

Молкот кажува сѐ што не сака да чуе

„Живеј илјада животи,

во никој од нив нема да те сакам,

како што во овој еден го сакав него.““

„Втора кожа“

„Те носам сеуште,

како валкана облека на моето тело

која едвај чекам

да ја соблечам од себе.

Сеуште си тука

си продрел и до мојата кожа,

капка по капка

водата ја пие мојата крв

додека ја тријам 

секоја твоја дамка од мене.

Но ти си уште подлабоко,

си продрел низ моите коски,

низ мојата срж како отров.

Ти си ми грешка

која ја носам како втора кожа.

Се погледнав себеси во илјада огледала,

те пронајдов во секое.

Те носам како горчлив вкус 

од слатко научена лекција,

и ќе те носам се додека

не пронајдам нова кожа

во чиј мирис ќе се удавам

заедно со секој спомен од тебе.“

„Најмила“

„Еј најмила моја,

каде си кога сите ѕвезди ќе се угаснат, 

каде си кога сите реки ќе дотечат..

Под чии сводови се вгнездуваш,

во чии крилја заспиваш?

Каде си кога горам во бесни огнови,

каде си кога ми се рушат во пепел спомени..

Каде си кога гробови ми се туѓи постели,

каде си кога сум леш во страни прегратки..

Најмила моја,

каде си кога ниту утрото ми е ден, 

каде си кога ниту мракот ми е ноќ.

Во чие сонце со топлина да се угреам,

во чија месечина светлина да пронајдам..

Во чии облаци тага да измијам, 

во чии градини рози да помилувам,

Во мене душа гола како пустина,

во гради одамна пролет не расцутела.

Еј најмила моја..

Во град преполн со илјадници лица 

чукам на врати од празни срца,

но ни едно како твоето не ме вдомува.

Ниту едни очи како твоите не ме гледаат,

ниту душа ми разголуваат, ниту мрак ми осунуваат.

Ниту едни раце како твоите не ме допираат, 

ниту крв ми зовриваат, ниту кожа ми растреперуваат..“

„Преродена“

„Се додека не се појави ти,

и со себе ја донесе сета светлина,

не знаев дека сум живеела во мрак,

и сум била само сенка.

Се додека не ми дојде ти 

со сите свои шаренила,

не знаев дека сум била 

само црно бела монотонија.

Се додека не те слушнав

како ми раскажуваш за своите соништа,

не сфатив дека всушност

никогаш не сум заспала.

Се додека ти 

не ми покажа како се живее,

не знаев дека всушност 

досега никогаш не сум живеела.“

„Каде згасна пламенот?"

„Градите ми се празни,

не е воздух ова кое го вдишувам, 

ами пепел..

Пепелта на нашите коски 

уморени од копнеж.

Немам пулс,

сеуште во мене бие тресокот 

на затворените врати 

а твојата сенка сеуште стои

одлушната на ѕидот.

Усните ми пресушиле,

вкусот на јагодите

избледи со последното Збогум..

Зборовите се срамат од своето незначење

кога ги изговaраме предоцна.

Не гледаме веќе во нас,

ами низ нас..

Каде одиме после смртта?

Каде одиме после љубовта?“

„Прашања“

„Ти сакаш тишина но само кога тој молчи.

Сама се бориш против сите,

би го убила секој кој би те допрел

но ги лижеш раните оставени од него..

И кога ќе ти дојде со студена кожа,

облечен во мириси на туѓа пролет

и вината во неговите очи зборува се

не слушаш, не гледаш..

Го мразиш за сите оние нешта

кои те прават да го сакаш уште повеќе.

И кога во зорите заминува удирајќи ја вратата,

се давиш во празнината на неговата перница

дланките ти треперат со часови 

но знаеш дека ќе се врати,

затоа што оние кои не се враќаат 

не оставаат траги.

И стоиш пред прагот прашувајќи се,

дали е љубов тоа што и покрај се'

не можеш да заминеш,

дали е љубов што и покрај се'

тој повторно се враќа кај тебе?“

„Копнеж"

„Не се сетив дека ми недостига

се додека не ме пречека утро и изгрејсонце

на празна перница,

на масата видов едно кафе,

и нема тишина.

на која и фалеше нечие кикотење.

Не се сетив дека ми недостига

се додека молчењето ми стана подраго,

зошто зборовите кои сакав да ги изустам 

немаше кој да ги чуе..

Не се сетив дека ми недостига

се додека не заборавив

каква боја имаше неговиот глас,

и како звучеше кога го изговараше моето име.

Не се сетив дека ми недостига

се додека не му ги видов дланките

испреплетени во нечија друга кожа,

и студот во очите

со кои ме гледаше како туѓинец.

Не се сетив дека ми недостига

додека не почувствував празнина 

на десната страна

која ме стегаше како чевел со помал број,

и дури тогаш се сетив дека во неговата отсутност 

беше поприсутен од било кој.“