„Блиска далечина“

Молкум се љубеа со поглед, со допир, со воздишка. Тоа растојание меѓу нив сведочеше за таа блискост која ја имаа нивните срца, стравуваа дека еден до друг би можеле да се предадат,
да му потклекнат на вистината пред која и двата се криеа позади маската на рамнодушноста.
Но баш тоа растојание беше сведок за таа љубов.
Секогаш наоѓаа миг во темнината да погледнат еден во друг, преку очите да си ги соголат душите, да си го издадат шепотот на срцата,и да се пронајдат себеси во нив.. сеуште живи, сеуште вљубени. Божем случајно во толпата да налетаат еден на друг и скришум да се допрат со врвовите на прстите, да го почувствуваат тој трепет на кожата.. таа топлина која им ги грееше телата секој пат кога ќе беа блиску. И тие воздишки кои им се искраднуваа од душите беа само зрак светлина која им го покажуваше патот кон надежта.
Живееа во сон, живееа од копнежи.. Се криеа во туѓи прегратки, самуваа во туѓи постели..
Секоја се по студена, секоја се подалечна.
И бегаа од себеси иако во сржта си беа врежани. Но понекогаш е така..
ни една блискост која ја имаат телата, не може да се спореди со онаа во срцата.