„Крал во сенка“

Брат секој ден ја засакувам се повеќе и повеќе. Времето од како сме разделени работи против нас, наместо да ми помага да ја заборавам, се повеќе ми ја вплеткува во срцето.
Знам дека згреши.. знам дека не е ангелот кој потсвесно го гледав во неа, но и јас не сум ништо подобар. Луѓе сме, обични смртници судено ни е правиме грешки.. не требаше да завршиме вака, со толку зборови во мислите а молк на усните.
Еве ме уште очајно го барам патот по кој се изгубив, да се вратам назад во времето каде се беше добро. Се будам и заспивам со една помисла, како да преживеам и како да пронајдам нешто што ќе направи да не мислам на неа.
Болката ме носи на места од кои порано се згадував. Ме тера да праваш нешта од кои стравував, ме тера да бидам човек каков што не сакав никогаш да станам.
Не сакав да имам срце, јас се плашам од него.. начинот на кој отчукува, на кој запира и почнува, и како забрзува кога ќе помислам на неа ме плаши.
Што ако не можам никогаш да ја извадам од таму, што ако ми остани за на век?
Почнав дури и буден да сонувам.. како ми го довикува името, како ми се смее и полека ме допира со прстите.. и одеднаш се заборавам, сето лошо што ме демни.
Не можам да и се лутам, не можам да ја мразам ме боли.. Повеќе ме боли фактот дека неможам ништо да променам, дека и кога би и опростил за се нема повеќе да има никакво значење.
Се плашам дека сум задоцнил премногу.. Знаеш времето работи различно за сите, ако за мене застанало за неа сигурно веќе одамна поминало.
И лутината има цена, колку повеќе ја држиш во себе толку повеќе се зголемува.
Да и кажев, да и викнев ќе се расплачеше.. не знам како и беше неа, можеби и таа имала некоја причина поради која така постапи. А бев маж со гордост, еј жена да ме изигра.. ме симна од тронот. Каков трон бе? Вистински крал е оној кој излегува на бојно поле и сам војува, а не седи со круната и се радува. Таа сакаше да се борам за неа, а јас само молчејќи ја пуштив да оди.
Не сум бил крал, туку обична кукавица.

„Срце од оган и вода“

Понекогаш помислувам на него, каде ли е што прави..има ли некоја..
Така низ две-три чашки алкохол мислите ќе ми се настројат против главната заповед дека останал во минатото и ќе пролутаат во тие забранети ходници на носталгија. И знам да се расприкажам со часови, за што сум поминала со него, како го оставав да чека во студените ноќи, како намерно заборавав да му одговорам на повиците, како вешто ја мамев љубовта да не ја откријам.. да не му признаам. Како на моменти станував најголема глупача и правев драми од ништо.. а тој ќе се насмевнеше и ќе ми речеше „Еј малечка.. смири се, јас само се шегував.“
Понекогаш доволен ми беше и неговиот молк, а некогаш посакував да врисне на сиот глас само да не замини без збор.. викаше, се лутеше, но стално знаев која беше причината.. се додека еден ден не замина молчејќи и дури тогаш сфатив дека тишината беше онаа која болеше најмногу од се.
Сеуште не бев си опростила на себеси а веќе очекував прошка од него,
очекував да ме разбере, мислев дека беше се навикнал на мојот карактер каде денот и ноќта владееа заедно. Превртливата природа во која ни јас не успевав да се снајдам.
Знам дека никогаш не поверува во мојата љубов, не пронајде топлина да го стопи ледениот штит кој бев си го изградила врз себеси.. но тој не знаеше дека баш позади најцврстите ѕидини се кријат најубавите рајски градини.
Ете таква бев и јас.. само една овошка која израснала на срцето на едно дрво каде сонцето не успевало да продре, но тоа не значеше дека внатрешноста ми беше кисела и трула..
Бев се сокрила во темнината стравувајќи од болката, гледајќи како некои страдаат и болуваат поради љубов..и баш во тоа го пронајдов спасот.
А да бев само малце посмела, да умеев да го издадам шепотот на моето срце без да стравувам дека ќе биде повредено, можеби сега ќе имав многу повеќе.
И без тоа, јас секогаш ќе се обвинувам себеси.. што не знаев како да му ја покажам љубовта која ја чувствував спрема него, зошто бев свесна дека таа беше мојата слаба точка од која се плашев најмногу. Стравував дека дури ни таа немаше да биде доволна да го задржи покрај мене.
Ете, си велев.. некои луѓе биле родени да гаат оган и вода во себе, оној кој ќе им се доближи..
или ќе го изгорат или ќе го потопат.