Знам дека згреши.. знам дека не е ангелот кој потсвесно го гледав во неа, но и јас не сум ништо подобар. Луѓе сме, обични смртници судено ни е правиме грешки.. не требаше да завршиме вака, со толку зборови во мислите а молк на усните.
Еве ме уште очајно го барам патот по кој се изгубив, да се вратам назад во времето каде се беше добро. Се будам и заспивам со една помисла, како да преживеам и како да пронајдам нешто што ќе направи да не мислам на неа.
Болката ме носи на места од кои порано се згадував. Ме тера да праваш нешта од кои стравував, ме тера да бидам човек каков што не сакав никогаш да станам.
Не сакав да имам срце, јас се плашам од него.. начинот на кој отчукува, на кој запира и почнува, и како забрзува кога ќе помислам на неа ме плаши.
Што ако не можам никогаш да ја извадам од таму, што ако ми остани за на век?
Почнав дури и буден да сонувам.. како ми го довикува името, како ми се смее и полека ме допира со прстите.. и одеднаш се заборавам, сето лошо што ме демни.
Не можам да и се лутам, не можам да ја мразам ме боли.. Повеќе ме боли фактот дека неможам ништо да променам, дека и кога би и опростил за се нема повеќе да има никакво значење.
Се плашам дека сум задоцнил премногу.. Знаеш времето работи различно за сите, ако за мене застанало за неа сигурно веќе одамна поминало.
И лутината има цена, колку повеќе ја држиш во себе толку повеќе се зголемува.
Да и кажев, да и викнев ќе се расплачеше.. не знам како и беше неа, можеби и таа имала некоја причина поради која така постапи. А бев маж со гордост, еј жена да ме изигра.. ме симна од тронот. Каков трон бе? Вистински крал е оној кој излегува на бојно поле и сам војува, а не седи со круната и се радува. Таа сакаше да се борам за неа, а јас само молчејќи ја пуштив да оди.
Не сум бил крал, туку обична кукавица.
No comments:
Post a Comment