„Зошто таа никогаш не се откажа“

И после се што доживеа,
покрај сите зборови, солзи, измачувања,
покрај сите лаги, и празни ветувања..
таа не се откажа од него.
Продолжи да живее со празнината во себе,
продолжи да го сака со секој дел од нејзиното распарчено срце...
продолжи да чекори по патот кој го избра,
иако тој и носеше само болка и тежина.
Таа не се откажуваше..
Не прекина да се надева..
сеуште очекуваше да го сретне повторно на некоја раскрсница,
повторно за миг да биде само негова...
таа и никогаш не сакаше да припаѓа на никој друг..
секогаш беше тој пред се...
никогаш на ум не и паѓаше некој друг,
срцето не и даваше..
Се бореше со себе, да го заборави.. но не беше доволна силна за да успее.
Со него ја запозна болката на љубовта и со него сакаше да ја излечи.. Не се откажа зошто знаеше дека никој друг не би можел да и ја пополни празнината која тој и ја остави, никој не би можел да и даде такви спомени од кои во ноќите заспиваше и се будеше со солзи.
Не сакаше нов почеток со друг, сакаше само крај со него...
Можеби никој друг немаше да ја расплачи, повреди и уништи како тој...
и знаеше дека ако се врати назад и тргне по друг пат можеше да пронајде мир и љубов каква што заслужува..
но никогаш немаше да го пронајди тоа чувство кое само тој знае да и го даде!