„Последната надеж“

Тој замина и зеде се со себе. Секој дел од мене. Нема веќе враќање назад, нема нов почеток..
Нема ништо кое би можело да врати барем дел од она што е сега изгубено. Така е секогаш во љубовта, најтоплиот почеток секогаш завршува со најстуден крај. И ние завршивме. Јас тука, тој таму. Не дели еден живот во кој нема да припаѓаме еден на друг. Веќе заборавот ни се заканува, ќе уништи се што имавме, секој бакнеж, секоја прегратка, секој спомен кој остана како залог во нашите срца. Понекогаш така е најдобро,велат ќе помине.. времето ќе го избрише..
Но што ми вредат и илјада години, што ми вреди и вечност кога не постои гума за спомените. Нив никој и ништо нема да ги избрише. Велат ќе боли сега ама утре ќе помине. Да, но лузната ќе остане.. Ќе остане горчината која ќе ме труе полека секој пат кога ќе помислам дека сме разделени но под исто небо. А најповеќе ме боли тоа што не знам како му е нему, дали и тој го чувствува истото ко и јас. Дали и тој заборави. Таа дистанца секогаш ќе ги крие одговорите на прашањата од кои ќе зависи љубовта, од кои ќе зависиме ние.. дали ќе има утре некогаш, дали ќе не има повторно.
И додека чекам да пронајдам одговор, се повеќе ме боли тишината.. Ме боли тој молк кој не ми кажува што треба да направам.
И изгледа секогаш ќе биде така, ќе се прашуваме каде застанавме а потоа ќе се сетиме дека крајот одамна почнал, а ние пак ќе се прашуваме кој и зошто е крив.
Јас барем знам дека го чувам во срцето, знам дека никој и ништо не можи да ми го оттргне од таму, а тој.. нема никогаш да дознаам.
И ќе го слушам тоа болно „Ќе помине“ се додека не сфатам дека него веќе го нема, и дека нема да се врати.
Но до тогаш сеуште ќе верувам, макар и лага да е, макар и да сонувам.. Во љубовта кога се завршува, надежта е секогаш единственото што преостанува!