„Еден живот кој вредеше за три“

Го исправи погледот и за прв пат горко се насмевна со доза лутина и иронија.
Навре некоја глупава гордост на лицето и саркастично ги одмери сите неми лица кои ѕвереа во неа како во злосторник кој мачел невини души. Беше спремна да изустри два три збора и да ги удави сите во нивниот плиток очај за осудуваање туѓи животи, но премолчи.
Премолчи за своето его, премолчи за својот инает и гордост. Премолчи во име на своето минато.. Минато од кое не можеше да избега колку и да се трудеше.

Некогаш ќе речеа дека била обична девојка, со насмевнати очи, весел глас и живот во облаци.
Беше девојка полна живот.. таква и остана.
Не ни намеруваше еден ден да скршне од патот кој и навестуваше монотонија и недостаток на адреналин кој беше обратнопропорционален со нејзиниот необичен дух. Во потрага по својата „Пролетна градина“ наиде на нешто кое повеќе наликуваше на онаа градина од „Алиса во Земјата на чудата“ - совршено но нереално.
Падна во бездната на едни очи кои одблеснуваа во бои на нејзината душа, немирна и разнобојна. Во нив се изгуби, во нивиот бес го пронајде оној ритам по кој отчукуваше нејзиното срце, во нив оживеа но во нив и умре.
Тој за кој велеа дека и ѓаволот плачел кога се родил, чие име беше облеано со некои валкани приказни кои сите со неспокој прераскажуваа, баш тој беше нејзината раскрсница на која нивните патишта се споија.
„-И ѓаволот бил еднаш ангел, зошто да не би се дружел со ангелите, нели?“
Така веруваше тој, така се лажеше и таа.
Тој и го подари сонот која таа се плашеше да го сонува, и ги отвори вратите во кои таа се плашеше да зачекори.. и врачи живот на забрзан пулс, широки зеници и крв која зоврива.
Во светот каде што и двата се изгубија, таму и се пронајдоја.. И тука имаше нешто многу повеќе од адреналин, имаше нешто од чие нивните души се растреперуваа. Некоја дива страст, или притаена љубов која ја открија во нивните спротивни битија.
„-Љубовта се крие онаму каде што најмалце очекуваш!“
Така знаеше тој, така раскажуваше и таа.
Имаше мигови кога животот им поставуваше рабови, некои невидливи препреки кои за нив како да не постоеа.. И често ќе речеа „-Што ќе ни е уште еден живот, кога овој ни вредеше за три.“ Тоа беше единствената вистина која сведочеше за сето она што го сторија.
Но секој сведок сноси и своја кривица, а неговата беше токму таа која стоеше на спротивната страна и одмеруваше со осудувачки погледи.. тоа беше иднината.
Онаму каде што таа се наоѓаше пред очите на илјадниците лица кои ја гледаа со разочаруваше,
таму каде што тој го оконча својот живот на пропаст. Таму каде што и двата беа некои за кои сите зборуваа, а немаа што да кажат.
„-Само кожата која еднаш се изгорела, знае колку печи тој оган!“
Со таа лузна се роди тој, со таа лузна умре и таа.
И ни еднаш не ги склопи очите со срам натежнат на нејзините клепки, не.. таа живееше.
Живееше долго.. И се трудеше да ги измие своите гревови кои и ги препишуваа другите, и да стане личност каква што ја знаеа. Но никогаш не се покаја.. ниту призна дека погреши.
Зошто знаеше дека повеќе би се каела доколку би го поминала животот во вистинските прегратки каде ќе нема љубов, отколку во погрешните каде знае дека се место во кое нејзиното срце припаѓа.