„-Рано ти е за љубов, малечка.. Премногу си млада за таа болка“ - ќе ми речеа. А јас навидум не ја разбирав длабочината на тие зборови, тежината на тие срца кои со болка ме советуваа..
Не знаев да гледам низ сјајот на нивните очи, не знаев да им прочитам од усните.. не знаев ништо за таа љубов.. а толку копнеев по неа. И понекогаш ќе ги затворев очите и ќе одлетав во едно мало ќоше каде постоев само јас и мојот сакан. Не знаев кој е.. ама знаев дека еден ден ќе се појави,таму некаде и ќе биде мое парче душа.. ќе бидеме едно срце во две тела, и ќе си речам дека вредело да го чекам. Знаев, го чувствував тоа.. и го чекав.
На моменти мислев дека срцето ќе ми застанеше од копнеж да го пронајдам, но не го барав.. туку сакав тој да ме пронајде мене. И се случи, кога најмалку очекував... а не ни бев свесна за тоа. Бев убедена дека не е тој. Ги имаше сите мои спротивни карактеристики, тој црно јас бело, тој есен јас пролет.. И ете некако патиштата ни се вкрстија. Тој со срце од челик, а јас со срце од памук. Реков не е за мене, реков нема да се заљубам.. и токму тогаш се случи,се вљубив за прв пат.
Тоа чувство како полека да ме опседнуваше, полека продираше во моите вени и потекуваше до срцето. Знаев... се заљубив, тоа беше тој. Секој пат кога ќе го погледнев.. ѓаволот со ангелски очи. Тоа што бевме толку различни не правеше како да сме створени еден за друг.
Покрај него ги добивав тие мои ангелски крилја и можев да го опколам небото, можев да го освојам светот. Не можев да се борам против себе, против него во мене.. против срцето кое откажуваше послушност и полека му се покоруваше него. Немоќна бев.
А тој знаеше се... ја имаше прочитано мојата душа уште од првиот пат кога ме погледна. И не попушти да ја допре со неговите валкани раце. Не пропушти да го извалка секој кристално чист дел од неа, да го ми го згмече срцето без ни малку грижа и срам.
Сакаше да биде првиот кој ќе остави трага врз мене... кој ќе го претвори невиниот ангел во грешник За сега да сум ова што сум...
Првата љубов ми донесе и прва болка, и први солзи... го скрши тоа порцеланско лице, тие бистри ангелски очи. Не сум веќе малечка, не сум веќе кукла од порцелан..
Се скршив, тој ме скрши. И сега сваќам, љубовта не била за слабите..
No comments:
Post a Comment