Детството беше првиот пат кога ја запознав болката. Во животот немав пролеано погорки солзи од кога на омилената кукла ќе и се скинеше раката, тагував зошто мислев дека никогаш повеќе нема да можам да си играм со неа. А веднаш потоа мајка ми од стар партал ќе и сошиеше нова и ќе измамеше насмевка на моето лице.
А крвавите колена беа најстрашната болка која едвај ја преживував, и за да ме утешат ми велеа дека од Бог ќе добијам нешто многу вредно.
Не знаев ни за скршено срце, тоа најверојатно беше некоја болест од која патеа возрасните, само се молев еден ден кога и јас ќе бидам дел од нив да немам такво срце затоа што мислев дека од тоа се умира. Не знаев дека причина за тоа била љубовта, мислев дека таа е секогаш прекрасна и најубава, во која двајца неизмерно се сакаат.
Но кога пораснав сфатив дека ништо не било така како што гледав низ моите детски очи.
Се уверив дека љубовта вистина била болест од која се умира,
И таа болка од која срцето се распарчува многу повеќе боли од крвавите колен и скинатата кукла.
Само што никој до сега не пронашол парче кое ќе го закрпи тој откинат дел, и таа утеха дека Бог ќе ми прати нешто повредно е само празна утеха. Дури ни насмевката не можеше да ги упие тие солзи кои извираа од душата, од таа болест од која се плашев и полека умирав..
И сега да би можела би се вратила назад и би го заменила скршеното срце за крвавите колена..
би ги заменила пролеаните солзите за него за солзите по искинатата кукла..
Јас секогаш ќе ја разбирам љубовта како прекрасна и најубава, и се додека не стане таква..
подобро да не ја доживеам.
No comments:
Post a Comment