Не ја сакам, тоа го знам. Ама има нешто посебно во неа. Нешто што не ме остава рамнодушен. Во начинот на кој ме гледа.. Во тие нејзини немирни сини очи, има нешто што не ми дава мир.. некој копнеж кој ми го преплавува срцето.. престанувам да дишам. Понекогаш мислам дека крвта ми зоврива во вените, ќе ме отруе. Понекогаш знам да залутам и да се изгубам во тие очи, знам да се удавам во тој океан полн со бури и тајни.
Има нешто во тој нејзин притаен глас.. кога со кревок шепот ќе го изговори моето име јас се губам себеси.. не се препознавам низ нејзините усни. Јас умирам.. секој пат и повторно се раѓам кога ќе ја почувствувам топлината на нејзините бакнежи. Заборавам на се.
Има нешто во начинот на кој ме допира, како да ми ја жигосува кожата со нејзината нежност..
Само таа го може тоа. Но не ја сакам.. знаеш!
И кога ќе го видам тој нејзин лик имам чувство како таа да е мојот вечен сон. Мојата притаена радост, мојата изгубена љубов. Тогаш имам се и не ми треба никој друг.
Ама знаеш... не ја сакам јас. Љубовта е бесмислица, не сум се заљубил и никогаш нема да се заљубам! Ама неа никогаш нема да ја заборавам. Таа е љубовта на која никогаш нема да и се предадам, или барем... нема да признаам!
No comments:
Post a Comment