„Недопишана“

На првата страница на нашава книга од шест листа видов надеж, видов една мала искра која мислев дека води кон светлината, помислив ќе потрае.
Но како велат.. Огнот кој силно гори брзо згаснува,
нашиот гореше како да пеколот се отворил на земјата и не проголтал нас двата.
И полека водеше кон нови и нови заплети.
Но ни еден роман не би бил толку совршен доколку ја нема слатката љубовна горчина, доколку ни едниот не пати и не биде повреден, за да би имал среќен крај.
Веќе и самите не знаевме каде води оваа приказна,љубовта ја пишувавме како обичен збор на парче излитена хартија.
Ти ми ветуваше вечност а се што добив беа само неколку мига. И сега кога ја читам повторно сеуште го чувствувам мирисот на тагата,на страниците сеуште спијат моите солзи и болката. Се прашувам до каде застанавме, а потоа гледам дека крајот сеуште се одолговлекува,
на крајот од секоја страница има запирка.
Ти стоиш некаде помеѓу редовите, а потоа те снемува,оваа приказна ја пишувам јас самата.
Долго сум се лажела дека ти си бил главниот, но си бил само спореден лик во неа..
И зошто сеуште жедно го чекам расплетот кога нема веќе што да се пишува, се се врти во еден круг и одново се повторува.
Но можеби не се работи за крајот туку за приказната,
подобро да стои вака недопишана, барем нема кого да повредува. И едно те замолувам, не завршувај ја...
Празните страници ми се надежта.
Ги чувам за иднината, за да можам да преживеам!