„Време“

Време. Само тоа беше одговорот на секое прашање, само тоа беше лекот, само таму се криеше заборавот. Велеа само тоа ги има одговорите на секое прашање, и само тоа може да не спаси од се. Секоја рана, секоја лузна.. секој јад само тоа можеше да ја избрише. Но никој не знаеше каде е, што е, никој не знаеше колку..никој не знаеше каде почнува и каде завршува.
Колку треба да се испие од тој лек за да почне да дејствува. Еве поминува..
А дали вредеше да се чека да помине, дали тоа време навистина ќе ми го даде одговорот... или ќе биде премногу доцна. Велат, ќе помине... со себе ќе однесе се.. ама болката не можи да чека, тука е.. во градиве, полека се продлабочува.. како да длаби делови од мене.
Секое утро се будам со таа помисла дека треба да помине време да заборавам.И еве.. минуваат денови, минуваат недели, месеци... а како да било вчера. Тоа време скапо ме кошта,
ме кошта солзи, ме кошта разочарувања, ме кошта надеж која полека тони во таа тага која ја чувствувам. Тоа минува.. ама љубовта не. И илјада години да поминат, времето нема да ги избрише спомените.. нема да заборавам ни една секунда среќа, ни една насмевка, ни еден бакнеж.. врежани се во моето тело и во моите мисли.
Како да заборавиш некој кој ти дарил толку за паметење, како да ги избришеш од себе сите тие нешта кои ти ги оставил... па и ранетото срце.. како да го утешиш, со што..
Времето нема да го замени него..и илјада да се појават, ништо нема да биде исто како порано..
Времето минува, но тоа не ја лечи раната од болната љубов.. таа секогаш ќе стои таму, врежана во срцето. Неа ја лечат новите шанси, новите надежи, новата љубов..
можеби..