„Празнина“

Се најдов себеси срушена лежејќи на подот толку пати додека во крвта ми зовриваше нескротливиот бес и очајот од пропаднатите соништа. Се најдов себеси како тонам во сопствените солзи, како се давам во тагата која секој пат ме повлекуваше се по длабоко.
Се најдов себеси како си ги преслушувам во мислите неговите зборови, еден по еден..
сите зборови за кои мислев дека биле вистини полека почнале да стануваат лаги.
Се најдов себеси толку пати фрлена во бездната на очајот каде ја сокривав вистната за лажната љубов.. ја криев од сите, ја криев и од себеси, и пак продолжував.
Секој пат кога ќе се најдев на раскрсница помеѓу светлата иднина и темното минато јас избирав да го следам минатото, затоа што таму беше тој..
Одбирав да одам по пат од трња наместо по пат од рози само за да бидам среќна, па макар и петиците да ми крварат барем срцето да ми цвета.
Надежта ме водеше додека очите ми беа преврзани од љубов, не верував никому, му верував него. Ме скрши толку пати но секогаш постоеше некој мал дел во мене кој мислеше дека наредниот пат повторно ќе ме состави, и затоа повторно му се враќав.. и тој ме кршеше повторно, и повторно.. се додека еден ден не ме направи пепел.
Се најдов себеси пак како лежам врз урнатините од мојата љубов, таа во која се колнев и се молев да не заврши. Таа за која мислев дека посовршена не постои, беше пепел во кој беа претопени сите солзи,зборови и празни ветувања.. во нив беа сите делови од мене, во нив беше и срцето.. Го нема веќе.
Сега чекам повторно да дојде тој, повторно да ме натера да му верувам, затоа што сега веќе немам што да изгубам. И ќе му се вратам пак.. помина се, овој пат нема што да боли,ми остана само празнина.