„Дежа ву“

За мене тој секогаш остана ист, секогаш. И после сите лаги и солзи не успеав да го гледам со други очи. Сеуште пред него треперам како исплашена срна, сеуште зениците ми пламнуваат кога ке го видам од далеку, сеуште неговиот допир ми ја зоврива крвта.
Не се промени ништо. Или можеби уште повеќе го засакав, зошто којзнае.
Можеби затоа што знам дека никогаш нема да биде само мој, можеби затоа што никогаш не ме засака онака како што го сакав јас. Можеби затоа што со него секогаш постоеше таа дистанца, тој немир дали утре ќе не има повторно. Со него секогаш бев на раскрсница помеѓу враќањето во минатото и продолжувањето кон иднината. Тој секогаш стоеше помеѓу нив, но никогаш не остануваше засекогаш.
И ете го, повторно не е тука. Повторно ме остави сама, како дежаву повторно се кршат илјадниците парчиња во мене, повторно ми го прободуваат срцето и пак не крварам. Пак не чувствувам гнев, не чувствувам ни болка, се ми е исто, како никогаш да не се променало. Зошто? - Затоа што љубовта ме направи слепа. Чудна е на моменти, знае така да ме воздигне високо што во еден момент се станува бесконечно, се е безгранично и совршено.
А во друг момент да ме сруши врз студената земја. И тогаш се станува реално, дури тогаш сфаќам дека се било плод на фантазијата, на таа љубов која ја гледам онака како што ми одговара. Тогаш ми е јасно дека уствари се било уште одамна срушено само додека се рушело јас сум гледале кон облаците, наместо кон земјата..
Јас одамна сфатив дека нема ништо да се смени, ни со него, ни со мене.
Тој нема да научи да ме сака, а јас нема да научам да го заборавам!