Јас од секогаш бев сама, сама бев и кога сите беа покрај мене. И кога постоеше некој да ми ги стегне дланките, да ме обвие во прегратки и да ме стопли со бакнежи. Сама бев и кога ќе почувствував нечие присуство на другата страна од креветот, и таа топлина за мене беше по студена и од камен. Никој од нив не можеше да ми ја пополни таа празнина во душата која тој ми ја остави. Како да откина дел од мене засекогаш, и сега кој и да проба да го пополни тоа место од таму засекогаш ќе дуваат ветрови.
И да ми ја подари најголемата среќа на овој свет, и да ми подари љубов каква што од секогаш барав мене нема да ме задоволи, затоа што тој ме навикна поинаку. Ме навикна да ми дава љубов а потоа да ми ја одзема за да барам уште. Ме навикна да ме зема во прегратки и веднаш потоа да исчезне, ме навикна да ми симнува ѕвезди а потоа да ме остави во темнина.. Ете така научив да живеам јас, така ме научи тој. Ме научи да бидам сурова, да гледам на љубовта како на игра во која оној кој сака секогаш губи.. затоа сега други ќе патат поради мене, на други ќе му ја продавам таа скржава љубов и потоа скапо ќе му ја наплаќам.Други ќе ги леат неговите солзи, други ќе ја трпат казната за неговите грешки.. Затоа што јас бев таа која секогаш даваше повеќе и пак остануваше должна, сега јас ќе земам се без да давам ништо.. затоа што така ме научи тој!
No comments:
Post a Comment