Има ноќи кога спијам со солзите на мојата перница, ноќи кога заборавам на сиот свет и потонувам длабоко во сонот каде што сме само ние. Има ноќи кога срцето ми се разделува на два дела од тага од спомените.. има ноќи само кога тој ми е во мислите..
Една по друга се нанижани..
Понекогаш така посакувам... да не изгрее сонцето, да не заврши ноќта.
Посакувам да не дојде утрото.. да не ме разбуди таа тага повторно.
Се плашам ноќта повторно да ме обвитка во постела од самотија, се плашам од солзите повторно да ги пролеам.
Секој ден со тој ист страв, да не се повторува минатото.. секоја измината ноќ.
Се плашам дека нема да можам да издржам, дека нема каде повеќе да барам утеха..
Секое утро ми ја носи надежта, а потоа ноќта ми ја одзема. Се будам со празнина, со празнина и заспивам. Тој ми недостига.
Секој ден одново горам во огнот на оваа сурова љубов, горам и од пепелта повторно се раѓам.
Се плашам од иднината.. дека ништо нема да се смени. Дека сеуште ќе бидам истата јас живеејќи во мојата тажна приказна. Затоа не сакам ноќта да заврши.. не сакам ѕвездите да изгаснат.. Барем тука да ги оставам сите таги, сите солзи и болки. И да нема веќе ноќ за мене..
Да можам да оставам се во ноќта, да ја испратам и да го дочекам утрото со мирис на среќа.Да не ме смрзнува таа празна постела.. Ако постои барем малку утеха нека не ме враќа пак таму..
таму јас нема да преживеам. Ако постои сонце, ако постои светлина..ако постои надеж,
нека постои и за мене.
No comments:
Post a Comment