„Судено било така“

Така е секогаш во животот. Еден доаѓа друг си оди, и секогаш ќе постои таа реченица:
„Судбина било!“. И ете, ќе ги собереш сите твои распаднати парчиња од срцето и ќе му ги подариш нему, надевајки се дека можеби тој е тој кој ќе успее да ги состави. И повторно како дежа ву ќе живееш се од ново. Како во круг се вртат тие емоции, добро познати.. секое чувство ти е толку добро познато но секој пат го чувствуваш како да е нешто ново, си викаш се заљубив, но не, веќе ништо не е исто.
Таа иста приказна се повторува но со различен интензитет на емоциите, секој пат кога од ново сфаќаш дека таа личност не била вистинската повторно се навикнуваш на тоа разочарување, на таа изгубена надеж.. пак таа празнина во тебе останува неисполнета, пак си сама и разочарана во својот свет изграден од надеж и илузии. И ете.. се се случува од ново, ама исто е.
И така секој ден, од ново и од ново.. Среќаваш нови луѓе, случајно или не.. ќе си речеш
„Ништо не е случајно, судбина е.“
Еден по друг, секој различен.. но никој вистински. Продолжуваш и понатаму.. одиш по патот и на секоја попатна станица оставаш парчиња од твоето срце, секаде по малку. И како се приближуваш до крајот сфаќаш дека веќе си се изгубил себеси засолнувајќи се во погрешни прегратки, крајот е блиску а ти веќе си се изморила. Веќе се потрошила сета љубов, се потрошила и надежта..
И тогаш се случува тоа, кругот кој одамна требаше да се сврти.. ти и тој, вистинскиот..
но овој пат немаш веќе што да дадеш, си изгубила се.. љубовта дошла пак, но во погрешно време, во погрешно место, со погрешна личност.. Попусто.
„Судено било така!“