Ќе му речев „Не те сакам“ така ладнокрвно гледајќи го право во очи додека зениците ми се полнеа со гнев, ќе го здрвев погледот и иронично ќе се насмевнев, а срцето ми се топеше додека однадвор станував по студена и од лед.
Да, ја научив неговата игра. Можеби и касно.. Но сега беше вистинско време.
Вистинско време да свати дека и љубовта има рок на траење, а на мојата одамна и поминал. Знаев јас да го бакнувам така жестоко како што знаеше и тој, а потоа да заминам и без трага да ме снема заборавајќи на се.
Знаев да бидам посурова дури и од него, и без ронка покајување да се втурнам во нечии прегратки само да го боли, да го гледам како пати. Заслужи тој, заслужи се... затоа што никогаш не научи да го цени моето присуство, а не знаеше да живее ни со моето отсуство. И ете го сега.. ќе верува во се што ќе му кажам, затоа што знае дека јас никогаш не лажев.. Јас љубовта ја закопав длабоко во себе а врз неа никна желбата за одмазда која расте од ден на ден.
И нема да ме боли ниту еден збор, ниту една лага.. затоа што и онака јас научив да верувам во нив, а во моите ќе поверувам уште полесно.
И ќе го лажам се додека не се видам во него јас, додека не ги видам истите тие расплакани очи, тие лути солзи како леат врз неговото лице, додека не го слушнам тој болен крик..
И дури тогаш ќе се насмевнам така иронично ќе му прошепотам „ Дојде и мојот ред“!
No comments:
Post a Comment