„Дождлив ден со мирис на спомени ме врати назад во едно заборавено време. Си реков да излезам и да прошетаам, можеби ќе престанам да живеам во минатото, од заборав не се бега, ама барем болката ќе ја оставам таму некаде под расплаканото небо.. дождот ќе ми ја измие тагата која наврнала на моето лице..
Чекорев бавно по улиците, со погледот кон облаците. Сивото небо како да ми ја отвораше својата душа и ми ги разголоуваше своите тајни. Гледав кон нив како да бев потонала во некој длабок сон, додека чекорев мислев на судбината.. толку чудно.
Кои бевме вчера, кои ќе бидеме утре. Денес сме само двајца странци со заедничко минато.
Имавме толку да споделиме, а сепак молчевме..
-Ќога ќе заврши ова? -си помислив додека капките дожд ми ги ублажува солзите..
Не случајно се најдов на таа раскрсница помеѓу грешките од минатото и искушението, не случајно му подадов рака на судбината да ме вовлече пак во таа црна јамка. А знаев дека нема утре.. За нас никогаш не постоеше светло утре, тоа беше само еден долг темен ходник кој никој не знаеше кај води и никој не знаеше што крие. Нашето утре беше мистерија која никој неможеше да ја одгатне, зависеше од нас а ниту еден од нас немаше смелост да прозбори за неа.. зошто никогаш не дознав.
Патот некако како да ме водеше во некој толку познат правец додека чекорев по дождливите улици со мирис на болка, не смеев да одам а сепак одвнатре ми врискаше тој притаен глас да продолжам да чекорам.
И наеднаш добро познато место, добро позната улица, познати дрвја, клупи.. Се беше исто како некогаш.. само многу осамено и тажно.
Каде и да се свртев се гледав себеси и него, гласниот кикот, бакнежите, прегратките, ја гледав љубовта која сеуште како да постоеше во етерот. Неговиот мирис како сеуште да стоеше закотвен на клупата и очекуваше нечија прегратка.
Во ветрот сеуште го слушав неговиот глас, неговите очи како сеуште да ја кршеа темнината..
И таму покрај стубот каде што секогаш стоеше тој го гледав со тој препознатлив став, рацете во џебовите и цигарата на десната страна од усните. Наеднаш потрчав и викнав... но во тишината одекна само мојот глас, неговиот го немаше. Почувствував тапа болка во градите, како да се сруши нешто во мене.. Не бев навикната да седам сама на тоа место, не бев навикната да бидам тажна затоа што само таму јас можев да ја пронајдам среќата, а сега ми се лизгаше од раце.
Самотијата ме гушеше што за миг помислував дека ќе полудам. За миг почувствував ладен млаз на моето лице, не знаев дали тоа беше дождот или солзите, знаев само дека ни двете не можев да ги запрам. Таа ноќ и двата плачевме.. Бевме разделени, но сепак под исто небо кое плачеше за двата.“
- Кукла од Памук 2013
No comments:
Post a Comment