Дневник - 2 ДЕЛ: „Разделени под исто небо“

„Дождлив ден со мирис на спомени ме врати назад во едно заборавено време. Си реков да излезам и да прошетаам, можеби ќе престанам да живеам во минатото, од заборав не се бега, ама барем болката ќе ја оставам таму некаде под расплаканото небо.. дождот ќе ми ја измие тагата која наврнала на моето лице..
Чекорев бавно по улиците, со погледот кон облаците. Сивото небо како да ми ја отвораше својата душа и ми ги разголоуваше своите тајни. Гледав кон нив како да бев потонала во некој длабок сон, додека чекорев мислев на судбината.. толку чудно.
Кои бевме вчера, кои ќе бидеме утре. Денес сме само двајца странци со заедничко минато.
Имавме толку да споделиме, а сепак молчевме..
-Ќога ќе заврши ова? -си помислив додека капките дожд ми ги ублажува солзите..
Не случајно се најдов на таа раскрсница помеѓу грешките од минатото и искушението, не случајно му подадов рака на судбината да ме вовлече пак во таа црна јамка. А знаев дека нема утре.. За нас никогаш не постоеше светло утре, тоа беше само еден долг темен ходник кој никој не знаеше кај води и никој не знаеше што крие. Нашето утре беше мистерија која никој неможеше да ја одгатне, зависеше од нас а ниту еден од нас немаше смелост да прозбори за неа.. зошто никогаш не дознав.
Патот некако како да ме водеше во некој толку познат правец додека чекорев по дождливите улици со мирис на болка, не смеев да одам а сепак одвнатре ми врискаше тој притаен глас да продолжам да чекорам.
И наеднаш добро познато место, добро позната улица, познати дрвја, клупи.. Се беше исто како некогаш.. само многу осамено и тажно.
Каде и да се свртев се гледав себеси и него, гласниот кикот, бакнежите, прегратките, ја гледав љубовта која сеуште како да постоеше во етерот. Неговиот мирис како сеуште да стоеше закотвен на клупата и очекуваше нечија прегратка.
Во ветрот сеуште го слушав неговиот глас, неговите очи како сеуште да ја кршеа темнината..
И таму покрај стубот каде што секогаш стоеше тој го гледав со тој препознатлив став, рацете во џебовите и цигарата на десната страна од усните. Наеднаш потрчав и викнав... но во тишината одекна само мојот глас, неговиот го немаше. Почувствував тапа болка во градите, како да се сруши нешто во мене.. Не бев навикната да седам сама на тоа место, не бев навикната да бидам тажна затоа што само таму јас можев да ја пронајдам среќата, а сега ми се лизгаше од раце.
Самотијата ме гушеше што за миг помислував дека ќе полудам. За миг почувствував ладен млаз на моето лице, не знаев дали тоа беше дождот или солзите, знаев само дека ни двете не можев да ги запрам. Таа ноќ и двата плачевме.. Бевме разделени, но сепак под исто небо кое плачеше за двата.“

- Кукла од Памук 2013

„Не можев со неа, а сега не можам без неа“

Заминав. Не и реков ни збогум, не и реков ништо.. само ја прегрнав силно и ја бакнав.
Чувствував како срцето да ќе ми излеташе. Длабоко во себе чувствував некоја горчлива среќа, која ме влечеше на друга страна каде што таа не припаѓаше. Не беше ни прва ни последна која сум ја оставил, ама беше единствена која остана во мене после тоа.
Бев сам и среќен, живеев како што сакав, немав никој до мене да ме притиска и измачува, ама си реков подобро да ме измачуваше таа отколку вака самиот јас.
Излегував секоја ноќ во различен бар, се враќав кога утрото ќе ме пречекаше со мамурни раце,
се потпишував на туѓи усни, тонев во туѓи очи.. Несвесно ги барав нејзините.
Јас не бев заљубен, никогаш не сум бил.. ама имаше некое чудно чувство кога ке помислев на неа како да ми го притискаше срцето, некоја чудна еуфорија.. изгледа тоа беше.
Да сватив.. кога се погледнав себеси, поосамен од кога и да било. Имав слобода, но зошто ми беше... Таа не можеше да ме прегрни кога ми беше тешко, не можеше да ме насмевне кога ми навираше болката во душата. Само таа го можеше тоа.. А јас не можев со неа, сакав слобода...
ете ми ја, секој ден полека ме убива.. се гушам во самотијата и тагата, копнежот ми натежнал како планина. Не ми треба никој, ми треба таа.. повеќе од никогаш!

„Не ме остави да го сакам“

Можев да го сакам, дури и повеќе одошто заслужуваше. Можев јас да живеам со неговиот тежок карактер, можев да се носам со сите негови каприци и лудории. Тоа беше тој, тоа бев и јас.. И двата бевме деца заљубени во ветрот да не разносува на сите страни, светот на едната а ние на другата страна. Не ми пречеше тоа што не беше како другите, што не знаеше да ме лиши од болката,што ми дофрлуваше за се нешто, можеби изговараше тешки зборови, можеби заминуваше секогаш кога ќе се прелиеше чашата.. но на крајот од денот јас пак бев неговата малечка. Не го осудував за ништо, напротив.. го сакав токму таков каков што беше, со тој негов бесен нарав, див карактер.. го сакав затоа што не ми симнуваше ѕвезди, туку ме носеше сама да си изберам. Ете затоа.. ама тој не ми дозволи да го сакам, не ми дозволи да му покажам дека постои личност која го разбира и која ке биде до него и во неговите најлоши моменти.
Не ми дозволи да му подадам рака и да зачекорам со него на дивата страна, не ми дозволи да бидам до него кога и светот ке му го заврти грбот, не ми дозволи да го сакам баш таков.
Сега нека биде сам, сам против сите како што одсекогаш беше. Џабе е целиот живот да му помине лутајќи, тој нема да ја најде љубовта.. затоа што веќе одамна ја избришал од себе.

-Се додека човекот има љубов во себе, ќе знае да биде среќен и со малку.

„Гордоста која уништи се“

Потребен беше само еден миг, само еден глас, еден збор да се уништи се. Да се сруши се што заедно изградивме, да се претвори во пепел, во магла.. и да го снема низ ветрот.
Да, само тој миг ни беше доволен и да се превртат нашите светови и да ни се разделат патиштата, тој миг смени се.
И залуден беше секој обид да се вратиме назад, да бидеме старите ние кога во нашите очи веќе бевме вистинските личности, оние на кои им паднаа маските пред вистината.
Што чувствувавме ни самите не знаевме, дали горчината беше послатка од љубовта, дали тој бес беше посилен од таа страст.. Никогаш не откривме.
Длабоко во себе бевме свесни дека згрешивме, но гордоста веќе не раздвои, таа не уништи...
Немавме многу, ама тоа што го имавме беше доволно да изградиме цврст мост на доверба,
но едноставно тој еден збор беше по тежок одколку што мостот можеше да издржи.
И сега сме тоа што остана од нас, странци кои секогаш кога ке се погледнат во себе ги стискаат емоциите да не вриснат на сиот глас „Те сакам“, странци кои ги ќе го свртат погледот пред да почнат да им навираат солзите.. Затоа што сме свесни дека имавме се, и изгубивме се..
Сега немаме ништо, освен гордост и парче љубов која е нејзин роб.

„Малечка..“

„-Главата горе, малечка. Светот не застанува за едно скршено срце!
И не е тој за тебе, никогаш не ни беше.. Ваков нежен редок цвет во саксија не вреди да стои покрај пластично цвеќе во вазна. Тој е можеби сега единствениот на овој свет кој го сакаш, но само ја гледаш надворешната убавина, тој нема срце мила моја. Погледни и сама што ти стори..
Така кревка и наивна ти го рани срцето, те обвитка во солзи наместо во љубов, не казнувај се уште повеќе.. А знам дека боли, знам дека ќе треба време, ама верувај ми ќе се исплати.
Стегни го срцето, затвори го и не пуштај никого.. Тој вистинскиот сам ќе најде начин и клуч како да го отвори. Само биди трпелива и чекај, на вистинската љубов и треба време.. затоа не брзај, кога ќе дојде ќе трае вечно!“

Дневник - 1 ДЕЛ: „Срцево го избра, не јас“

„Утрото се разбудив со мокра перница, а солзите беше ми се засушиле на образите.
Уште од мигот кога ги отворив очите ме пречека болката во градите, натежнала како планина. И лежев така во неподвижна состојба, гледав накај таванот додека во мислите ми прелетуваа разни сеќавања од минатата вечер, на дланките сеуште стоеше неговиот мирис, неговите зборови сеуште ми одѕвонуваа во главата.. Се прашав зошто? .. Зошто се изневерив себеси, зошто не го одржав своето ветување.. реков нема пак, реков нема да му се вратам.. и на колена да моли, нема.
Реков ќе го заборавам, но Зошто? И за миг срцето како да ќе ми излеташе, го врискаше одговорот на сиот глас.. Го знаев и јас, го знаев многу добро.. но не сакав да го кажам, ни во себе. Знаев дека ќе биде така, знаев дека после таа вечер пак секој ден се подлабоко ке тонам во таа љубов, знаев дека нема назад..
Ние никогаш нема да бидеме заедно, а тоа беше најболното од се.. Како бавно во себе да ја пречекував смртта. Сама бев свесна дека нашето нема да биде никогаш, знаев дека го сакав повеќе одколку што можев да замислам, од колку што можев да си дозволам и да издржам.
И знаев дека тој не ме сака ни половина од тоа.
Еве сега стојам во место, нашето нема ни напред ни назад. Тој секогаш се појавуваше кога пробував да го заборавам, и се почнуваше од ново и од ново.. а се вртеше во круг, истата приказна, истата среќа, истата тага, се исто.. Само интензитетот на емоциите посилен.
Секој пат јас се повеќе тонев во таа љубов, и ќе тонам се додека не се удавам.
Знам дека нема назад, сама сум крива што патам, и ако ми е.
Јас нема да сакам никој друг, и да сакам нема да биде како што го сакам него.. и сега боли, и допрва ќе боли.. затоа што не знам да застанам, не знам како да се откажам.. а од љубовта нема лек. Ќе го сакам додека не се изморам, додека не ме уништи и ме остави распарчена на илјада делови, тој тоа го умее најдобро. И ќе ми речат, сама го избра него.. а имаше многу други.
Не, не го избрав јас него.. срцево го избра,а него можиш ли да му наредиш?
Можеш ли на заљубениот да му судиш? .. Тој нема очи да види, нема уши да слушне.. нема глас да кажи, за него пресудува само тоа.. -Срцето.“

- Кукла од Памук
посветено 21.05.2013

„Тајна“

Ја чував во себе, само за себе. Таа беше моја малечка тајна која не сакав да ја споделам со никој.
Не зборував за неа затоа што не сакав да го валкам нејзиното име, зарем би имал смелост..
Јас гадот од кој плачат сите девојки, глумев љубов на која ќе посакав не сакав и таа да ја мешам помеѓу нив, таа не беше како нив, беше посебна.. единствена. Затоа и толку ја криев.
Таа беше мојот ангел, не заслужуваше да биде извлакана од црна дамка како мене, и затоа и ја оставив и побегнав. И сега еве ја кријам во себе, мислејќи дека ке ја заборавам..
Името ми застанало в грлото и се плашам да го изустам, се плашам да не откријам дека сеуште ја сакам. Се плашам да не ја отворам таа рана..
Ја преболив, или се лажам дека ја преболив.. ама подобро ми е вака, сам со спомените,
неа ја нема а јас ја чувам во себе, нека ќе помине.. и раната полека ќе зарасне, но што ако.. лузната од неа секогаш ќе остане.

„Љубов или Судбина“

Зошто повторно се враќавме еден на друг? - Ех тоа можеби никогаш нема да го дознаам.
Тој можеби да преболи некоја друга, а јас да го преболам него. Да, него... и со него и без него иста беше болката, но барем кога беше покрај мене беше слатка болка.
Знаев дека повторно ке замини, знаев дека не му бев единствена, ама го чекав затоа што немав каде, немав кај кого. Никој друг не можеше да ми го пружи тоа чувство како тој, знаев дека само нему му припаѓам, срцето само кај него можеше да се засолни.
Ни самата не бев свесна колку ме кошташе таа љубов, сите те измачувања, солзи... колку скапо ја плаќав и пак не се откажував од неа. Затоа што го сакав, го сакав со секој распарчен дел од него, ја сакав дури и таа болка, ги сакав дури и тие солзи...
Го сакав кога ќе беше до мене, а уште повеќе кога не беше... но едно знаев, ќе се врати...
Ние не бевме еден за друг, бевме створени еден за друг.. И сеуште не бевме свесни за тоа,
ниту јас ниту тој..И ќе се оддалечевме да се заборавиме, но попусто.. пак завршувавме на иста адреса.
Љубов или Судбина, не дознав никогаш... ама ете едно од тие две сигурно беше.

„Погрешната Принцеза“

Јас со него ја запознав љубовта, да тој ме натера да се напијам од тој отров.. а наместо тоа во вените ми протече лек. Јас со него научив дека не ми треба принцот на бел коњ за да живеам во бајка, нити тој беше принц а нити јас принцеза но живеевме во палата која ја изградивме од нашата среќа и љубов. Ама ете на крајот таа палата некако се сруши, се сруши и тој свет од фантазии..Во тој свет живеев само јас. Велат на секоја бајка и доаѓа крајот, ама не секоја има среќен крај. И од сонот мораш еднаш да се разбудиш, кога реалноста те повикува да ја осознаеш вистината. А вистината беше таа, мрачна и сурова...
Можеби во нашата бајка тој беше мојот принц но јас не бев неговата принцеза..

„Во погрешно време“

Зошто ја оставив?- Затоа што се плашев дека ќе ја засакам, секој пат кога ќе ме погледнеше со тие нејзини сафирни очи како да ми ја разголуваше душата, зборував нешта за кои не бев свесен.. Јас за прв пат некому ги кажав тие проклети два збора гледајќи го право во очи,
за прв пат почувствував како да ми излетуваа од душата.. тоа ме исплаши.
Ме исплаши љубовта.. Јас не бев спремен да сакам никоја, а посебно не неа.. таа заслужуваше чиста и искрена љубов, а јас можев само да ја повредам...
Толку мила и невина, зарем би можел волкот да се вљуби во јагнето.. Немав срце да дозволам да се уништи покрај мене, не можев да и ја дарам љубовта која таја ја заслужува.. И затоа избегав, како кукавица.. Без збор ја оставив додека таа рушеше планини да биде со мене,
и покрај зборовите на другите ја прегазуваше и својата гордост и ми веруваше мене.
Ме сакаше толку наивно и чисто, а јас го згазив тоа нејзино срце од кристал за да ги соберам камењата.
А сега.., што сега.. Би ги заменил сите ноќи без број кои сум ги поминал покрај други за една со неа, барем уште еднаш да ги видам тие сафирни очи за последен пат.. Да и кажам дека ја сакам а потоа ќе продолжам пак да бидам кукавица, и пак ќе заминам..
За мене секогаш ќе е доцна за нова шанса, можеби љубовта дојде во погрешно време..
Ама барем овој пат постоеше.

„Љубовта која се потроши“

„Еј срце мое, уште ли не се измори? -

Ти кажав да бидеш разумно, 

ти кажав не се вљубувај во него, ќе те изгори.. 

Ти кажав илјада пати а ти не ме послуша. 

Ајде барем уште малце издржи, или откажи се засекогаш

тој не те заслужува.

Се потроши сета надеж во нашата љубов,

ми се потроши и силата да верувам.. доста е.

Еј срце мое уште ли не прокрвари? -

После сите негови остри зборови, 

после неговите лаги отровни,

уште ли тече крв во тебе? 

Зарем уште љубов отчукуваш? 

И кажав на љубовта да си оди, 

веќе таа нема сопатник, неговата одамна се потроши..

Зошто тогаш сеуште тлее во мене, 

кога неговиот жар одамна изгасна?

Еј љубов оди си, тој одамна замина.. 

Што ќе правиш ти во мене кога немам кому да те подарам..  

Знаеш, јас немам храброст друг да љубам, 

не можам ова срце пак да го повредам.

Оди си љубов доцна е, твојот херој одамна се откажа, 

нема веќе кој за тебе да војува..

Оди и пресели се во неговото срце, 

зароби му го како некогаш, 

можеби тој повторно ќе ме засака..“

„Нашето Нешто“

Не, не се трудам да ја дознаам причината за неговото заминување, не ни ми треба.
Не барам кривица ни во него, ни во себе.. едноставно си викам така требало да биде.
Понекогаш во животот двајца се среќаваат, се заљубуваат, доживуваат нешта заедно и се разделуваат.. понекогаш ете патиштата им се разидуваат и завршува приказната.
Среќна сум што ние бевме едни од тие, среќна сум што нашата постоеше и беше вистинска.
И на крајот мислам дека доволно е и тоа што остана, тоа нешто убаво и посебно..
нешто на кое и двата ќе се сеќаваме, тоа се тие спомени од таа љубов и тоа време кои не се случуваат секој ден.

„Кога би знаел..“

Сега сакам да кажам многу нешта, на него а и н себеси. Ама немам храброст.. 
Сакам да имав шанса да му кажам колку ми недостига, да му кажам колку работите после него се променија, колку се променив јас. 
Да му кажам дека откако замина веќе никогаш не бев истата јас, не можев да бидам и колку да се трудев, ама ете успевав да го сокријам тоа.. барем во тоа успеав. 
Да му кажам како после него бев изгубена, несреќна, скршена.. ама затоа пак после се успеав да се пронајдам и сега сум среќна колку толку, но што ако, кога никогаш нема да е доволно. После него изгубив еден дел од себе, еден дел кој секогаш ќе биде празнина во се, и никогаш нема да биде пополнет. 
Сакам да кажам дека сега не сум толку силна како порано, го немам тоа трпение, не гледам на нештата како што гледав порано.. го нема тој оптимизам, како да го изгубив чувствто на реалност.. Ама ете пак успевам да живеам некако. И не, не ми фали љубов.. можам да најдам јас некој, некој што ќе знае да ме сака како што тој не знаеше, ама џабе е, не ми треба кој било, ми треба тој.. 
И сега ми паѓаат толку работи на памет, толку зборови кои ме печат во грлото и посакувам да беше тука и да му ги кажев.. ама и кога би имала шанса знам дека не би кажала ништо, 
зборовите би останале во грлото а јас само би заплакала и би го гушнала..  И зошто? -Зошто немам храброст, да имав барем малце.. немаше ништо од ова да се случи, можеби нешто, барем нешто ќе се сменеше.. ако тој знаеше.

„Мојата малечка..“

После се дознав дека не ме заборавила, дека сеуште го споменува моето име, дека сеуште со радост се сеќава на секој миг со мене.. и не знам дали тоа ме прави среќен или тажен..
Си викам -Како можи да ме сака после се што и сторив, како можи да не ме мрази?
Таа заслужуваше љубов а јас и дарував само болка.. во нејзините очи само солзи знаев да оставам, ја бакнував неа а во мислите ми беа многу други.. И таа пак ме гледаше со насмевка,
со толку љубов, со толкава среќа. Сега е многу доцна, можеби премногу доцна сватив што оставив. Сега ми е срам дури и да ја погледнам.. а знам ако и се вратам ќе биде најсреќната девојка на светот, ама не можам.. не ја заслужувам јас, ништо од тоа не заслужувам..
Барем некој друг нека ја прави среќна, некој кој ќе биде достоен за неа, и солза да видам на нејзиното лице барем да знам дека плачела по некој што вреди..
Мојата шанса помина, многу одамна..
Јас и дарив среќна љубов која не беше реална,
сега и да живее со тажна но барем нека биде вистинска.

„My kind of love“

После се налик случајно ќе ме прашаат како сум, и како низ шала ќе ме прашаат дали сум среќна и дали го заборавив. Без ни малку срам ќе го споменат неговото име, и повторно ќе ми ја отворат таа стара рана и со голи раце ќе ги оттргнат конците кои ги зашивав толку време.
Без ни ронка совест ќе ги раздробат сите спомени пред моите очи,  и ќе ми го влепат минатото во образ само да ме боли.
А јас ќе се засрамам во себе, ќе ја проголтам сета горчина, ќе ги згмечам сите емоции и ќе поверувам во сопствената лага. И така ладнокрвно ќе се насмевнам,ќе климнам со главата и
ќе премолчам. Тие никогаш нема да разберат.. никогаш нема да ја видат длабочината на тагата се додека сами не потонат во неа, никогаш нема да ја почувствуваат тежината на солзите се додека не се стркалаат по нивното лице, нема да го разберат тој оган се додека не и нив не ги изгори.. тие никогаш нема да ја разберат мојата љубов.. затоа што таква љубов нема никогаш повторно да се роди.

http://www.youtube.com/watch?v=0pyyL6acoLY

„Нашата бајка“

Од таа ноќ не ми остана ништо.. само еден куп прашања, разлетани мисли, горки солзи, и болка.. толку болка. Највеќе ме боли тоа што не можам да најдам лек за нив, ме боли неспокојот, ме болат зборовите што останаа некажани. И сеуште се обидувам да најдам причина, да најдам барем еден знак кој сведочеше за нашта разделба, еден збор позади кој се криеше тоа 'збогум', но залудно. Да знаев дека тоа беше нашата последна ноќ ќе те гушнев посилно, ќе се стуткав во твоите прегратки се додека не го градиве не се наполнеа со твојот мирис, ќе те бакнував се додека усниве не го добиеа твојот вкус.. ќе гледав во твоите очи се додека не потонев во нивното синило.. ќе танцувавме на нашата песна се додека не заспиевме.
И утрото кога ќе се разбудев ќе плачев толку силно се додека да исфрлам се, се што ќе ме потсеќа на тебе.. Така помалку ќе болеше, одколку вака да живеам во надеж дека ќе се појавиш повторно, дека ќе се вратиш со одговор.. со утеха.. И не ме боли разделбата, ме боли тоа што никогаш не беше кажана.
И после се секоја приказна заслужува крај, а на оваа нашата и фали последната страница.. можеби е знак дека сеуште можеме да напишеме среќна завршница....

„Кога неа и стана сеедно“

„Ја сакав, а не ни бев свесен за тоа, си велев можам јас да живеам и без неа, нема да ме боли, сеедно ќе ми е.
И затоа секогаш и се враќав, мислев дека можам во секое време да ја оставам, ама се лажев.
Таа ме гледаше како да не постоеше никој друг, ме сакаше толку што веднаш штом ќе ме видеше забораваше на се', на сите лаги, на сета болка која и ја нанесував.. толку многу ме сакаше.
И знаеш што.. баш тогаш сфатив, кога заминав.. кога реков дека ќе оставам и ќе ја заборавам, мислев за неа времето ќе застане, ама уствари моето застана..
Поминаа месеци, година и ја видов, а таа не ме ни погледна, како да ме немаше..
и тогаш сфатив колку сум ја сакал.. кога неа и стана сеедно.“

„Ние двајца“

А тој, баш како и јас чекаше некоја да го промени.. 

И тогаш ние двајца, барајќи го баш спротивното
од она кое што го пронајдовме еден во друг,
се сретнавме немајќи појма кои сме и што бараме, што сакаме..

И се враќавме еден на друг, секоја ноќ, стално. 

Се до оној миг кога сфативме дека неможе понатаму, барем не така. 

Или се или ништо. 

А не бевме спремни за чувства, јас скршена после него, а тој после којзнае која. 

И двајцата продолживме онаму каде што застанавме,

се оддалечивме еден од друг на ист начин на кој се сретнавме.

Бевме две лоши души кои и понатаму трагаа по некоја добра која ќе не промени,

не мислејќи дека можеби баш еден за друг сме створени.

„Кукла“

Гледајќи ја однадвор, така нежна но сепак толку груба, како порцеланска кукла, 

и ќе си речеше човек.. зарем постои некој кој би можел да ја расплаче? 

Имаше поглед кој скаменува, толку длабок што можеше и крвта да ти ја замрзни, лицето како да и беше од кристал.. немаше емоции, немаше ништо. 

Беше си го обвила нејзиното срце во школка, и ништо не дозволуваше да продре до него, животот ја научи никому да не верува, и не беше смела повеќе да ризикува.

А нејзината душа, не постоеше сведок за таа мистерија, беше се затворила себеси зад ѕидините на тоа порцеланско лице и тие сафирни очи.. далеку од се', се сокри од светот, за никој да не можи повторно да ја повреди. А која беше таа?

Светот ја гледаше како девојката за која љубовта беше нешто сосема непознато,

а таа имаше љубов во себе, имаше надеж,но залудно.. веќе ги имаше потонато длабоко во својата душа, ги имаше заборавено... 

Да, таа можеби најдобро од сите ја познаваше љубовта, го знаеше тој отров кој сите го пиеа без да знаат дека од него никој не успеал да се спаси, но таа го пронајде против отровот, 

го пронајде во себе.. во илјадниците исплакани солзи, во безбројните срушени надежи, во срцето кое постојано и беше повредувано.. Љубеше и простуваше, патеше и забораваше.. 

и од сето тоа свати, човек кој љуби со разумот, а не со срцето.. никогаш нема да биде повреден.

И така заборави, ги избриша солзите, провлече насмевка и наздрави.. 

за тие кои сакаат без да љубат!

„Посветено на една љубов“

И наеднаш како да се будиш, како да се враќаш назад во реалноста, како се изминато да било само сон а ти да си бил заробен во него.
Наеднаш ја нема таа топлина, го нема тој жар, покрај тебе веќе ја нема таа личност,
и тогаш се случува тој мрак, таа самотија, студенило..
Се е по далечно одколку што некогаш било, се е само сеќавање,
а во градите уште чувствуваш тапа болка, како да недостига дел од тебе.
И потоа повторно се обидуваш да се вратиш назад,
да продолжиш од каде што застана, но сфаќаш дека нема почеток, нема ни крај..
И тогаш ти е јасно, во животот некои работи не се случуваат по втор пат,
сфаќаш дека љубовта доаѓа многу пати, но онаа вистинската - само еднаш!

„Што имаше тој што немаа другите“

Ќе и речеа, малечка тој не ги заслужува твоите солзи, ти си толку скапоцена за еден ништожник како него, живеј го животот млада си, ќе има и други љубови.
Но солзите кои извираа од нејзините блескави сини очи сведочеа за нејзината љубов, толку тажна љубов.
Имаше срце од памук, срце во кое можеше да се скрие и најголемиот бедник и да стане крал.. а тој беше еден од тие.. еден и единствен.
И ветуваше кули и дворци а се што и остави беа голи пустини,
и ветуваше вечност, и замина за еден миг, но таа пак го сакаше.
Не беше ни самата свесна што ја влечеше толку кон него, дали неговата лудничавост, неговата нексротлива енергија, тој бесен дух, дали тоа еуфорично екстазично чувство кое го добиваше секој пат кога ќе се најдеше во неговите прегратки, дали таа скржава љубов кој тој и ја подаруваше и веднаш и ја одземаше за да бара уште..  сето тоа ја правеше толку зависна од него..
И токму тоа го правеше поразличен од другите, тој и беше како дрога.. дрога која не смееше никако да ја вкуси, ја доведуваше во делириум, ја разбеснуваше, и го спушташе целиот универзум во дланка, и веднаш потоа исчезнуваше.. го снемуваше, ја оставаше сама во фантазиите кои ќе ги градеа заедно, и тоа ја доведуваше до лудило.
Едноставно не знаеше да живее без него, не умееше.. секој пат кога ќе ја оставеше го сакаше се повеќе и повеќе, и затоа никогаш не го заборави. Затоа што никој не знаеше да ја расплачи,насмее,повреди и излечи во исто време.

„Во потрага по себеси..“

Го сакав.. уствари повеќе го сакав кога не беше до мене одколку кога ќе беше..
Имаше нешто чудно околу тоа, некоја чудна поврзаност што ме тераше постојано да му се враќам.
Не дека беше најдобар, или совршен.. туку беше посебен во моите очи, беше се на што тој ни малку не наликуваше.
Всушност јас повеќе бев вљубена во него како што јас го замислував дека е, а не каков што беше во реалноста.
И можеби тоа беше причината што надежта во мене никогаш не згаснуваше,
и напразно се надевав дека ќе се промени.
И додека чекав да се промени тој, се променив јас..
обидувајќи се да го пронајдам него се изгубив самата себе..
и еве ме сега како се вртам во круг, него го нема а јас пак живеам во светот на Ние.
ама ќе продолжам, не застанувам, јас со него се изгубив, со него можеби и ќе се пронајдам...

„За љубовта грешев“

Сега се срамам и од самата себе, се срамам да се погледнам во огледало и да си го видам лицето, насмевката.. очите.. се плашам дека повеќе не се исти како порано.
Се плашам дека ќе ги најдам траговите кои ти ми ги остави во нив.
Дека на лицето ми се испишани грешките, сите залудни надежи, сите пропаднати соништа..
Тешко ми е да се погледнам дека можеби ќе ја видам и празнината во мене..
И да си речам самата на себе, да се проколнам, да се засрамам и да ја наведнам главата пред себе.. да извикам на сиот глас -Му веруваше.. сама си крива за се!
Да се прашам себеси -Зошто? и во тишината одговорот да го даде секој тупот на срцето,
а солзите да ми ја потпишат казната што слепо верував на твоите лаги..
-Заслужив!- ќе си речам, и ќе ја проголтам сета горчина, ќе ги избришам солзите и ќе го стегнам срцето.
Барем научив како не треба, барем знам кому не треба да верувам, кој љубовта не ја заслужува,
барем знам каде повторно да не погрешам!