„Што имаше тој што немаа другите“

Ќе и речеа, малечка тој не ги заслужува твоите солзи, ти си толку скапоцена за еден ништожник како него, живеј го животот млада си, ќе има и други љубови.
Но солзите кои извираа од нејзините блескави сини очи сведочеа за нејзината љубов, толку тажна љубов.
Имаше срце од памук, срце во кое можеше да се скрие и најголемиот бедник и да стане крал.. а тој беше еден од тие.. еден и единствен.
И ветуваше кули и дворци а се што и остави беа голи пустини,
и ветуваше вечност, и замина за еден миг, но таа пак го сакаше.
Не беше ни самата свесна што ја влечеше толку кон него, дали неговата лудничавост, неговата нексротлива енергија, тој бесен дух, дали тоа еуфорично екстазично чувство кое го добиваше секој пат кога ќе се најдеше во неговите прегратки, дали таа скржава љубов кој тој и ја подаруваше и веднаш и ја одземаше за да бара уште..  сето тоа ја правеше толку зависна од него..
И токму тоа го правеше поразличен од другите, тој и беше како дрога.. дрога која не смееше никако да ја вкуси, ја доведуваше во делириум, ја разбеснуваше, и го спушташе целиот универзум во дланка, и веднаш потоа исчезнуваше.. го снемуваше, ја оставаше сама во фантазиите кои ќе ги градеа заедно, и тоа ја доведуваше до лудило.
Едноставно не знаеше да живее без него, не умееше.. секој пат кога ќе ја оставеше го сакаше се повеќе и повеќе, и затоа никогаш не го заборави. Затоа што никој не знаеше да ја расплачи,насмее,повреди и излечи во исто време.