„Кога би знаел..“

Сега сакам да кажам многу нешта, на него а и н себеси. Ама немам храброст.. 
Сакам да имав шанса да му кажам колку ми недостига, да му кажам колку работите после него се променија, колку се променив јас. 
Да му кажам дека откако замина веќе никогаш не бев истата јас, не можев да бидам и колку да се трудев, ама ете успевав да го сокријам тоа.. барем во тоа успеав. 
Да му кажам како после него бев изгубена, несреќна, скршена.. ама затоа пак после се успеав да се пронајдам и сега сум среќна колку толку, но што ако, кога никогаш нема да е доволно. После него изгубив еден дел од себе, еден дел кој секогаш ќе биде празнина во се, и никогаш нема да биде пополнет. 
Сакам да кажам дека сега не сум толку силна како порано, го немам тоа трпение, не гледам на нештата како што гледав порано.. го нема тој оптимизам, како да го изгубив чувствто на реалност.. Ама ете пак успевам да живеам некако. И не, не ми фали љубов.. можам да најдам јас некој, некој што ќе знае да ме сака како што тој не знаеше, ама џабе е, не ми треба кој било, ми треба тој.. 
И сега ми паѓаат толку работи на памет, толку зборови кои ме печат во грлото и посакувам да беше тука и да му ги кажев.. ама и кога би имала шанса знам дека не би кажала ништо, 
зборовите би останале во грлото а јас само би заплакала и би го гушнала..  И зошто? -Зошто немам храброст, да имав барем малце.. немаше ништо од ова да се случи, можеби нешто, барем нешто ќе се сменеше.. ако тој знаеше.