После се дознав дека не ме заборавила, дека сеуште го споменува моето име, дека сеуште со радост се сеќава на секој миг со мене.. и не знам дали тоа ме прави среќен или тажен..
Си викам -Како можи да ме сака после се што и сторив, како можи да не ме мрази?
Таа заслужуваше љубов а јас и дарував само болка.. во нејзините очи само солзи знаев да оставам, ја бакнував неа а во мислите ми беа многу други.. И таа пак ме гледаше со насмевка,
со толку љубов, со толкава среќа. Сега е многу доцна, можеби премногу доцна сватив што оставив. Сега ми е срам дури и да ја погледнам.. а знам ако и се вратам ќе биде најсреќната девојка на светот, ама не можам.. не ја заслужувам јас, ништо од тоа не заслужувам..
Барем некој друг нека ја прави среќна, некој кој ќе биде достоен за неа, и солза да видам на нејзиното лице барем да знам дека плачела по некој што вреди..
Мојата шанса помина, многу одамна..
Јас и дарив среќна љубов која не беше реална,
сега и да живее со тажна но барем нека биде вистинска.
No comments:
Post a Comment