„Кукла“

Гледајќи ја однадвор, така нежна но сепак толку груба, како порцеланска кукла, 

и ќе си речеше човек.. зарем постои некој кој би можел да ја расплаче? 

Имаше поглед кој скаменува, толку длабок што можеше и крвта да ти ја замрзни, лицето како да и беше од кристал.. немаше емоции, немаше ништо. 

Беше си го обвила нејзиното срце во школка, и ништо не дозволуваше да продре до него, животот ја научи никому да не верува, и не беше смела повеќе да ризикува.

А нејзината душа, не постоеше сведок за таа мистерија, беше се затворила себеси зад ѕидините на тоа порцеланско лице и тие сафирни очи.. далеку од се', се сокри од светот, за никој да не можи повторно да ја повреди. А која беше таа?

Светот ја гледаше како девојката за која љубовта беше нешто сосема непознато,

а таа имаше љубов во себе, имаше надеж,но залудно.. веќе ги имаше потонато длабоко во својата душа, ги имаше заборавено... 

Да, таа можеби најдобро од сите ја познаваше љубовта, го знаеше тој отров кој сите го пиеа без да знаат дека од него никој не успеал да се спаси, но таа го пронајде против отровот, 

го пронајде во себе.. во илјадниците исплакани солзи, во безбројните срушени надежи, во срцето кое постојано и беше повредувано.. Љубеше и простуваше, патеше и забораваше.. 

и од сето тоа свати, човек кој љуби со разумот, а не со срцето.. никогаш нема да биде повреден.

И така заборави, ги избриша солзите, провлече насмевка и наздрави.. 

за тие кои сакаат без да љубат!