Можев да го сакам, дури и повеќе одошто заслужуваше. Можев јас да живеам со неговиот тежок карактер, можев да се носам со сите негови каприци и лудории. Тоа беше тој, тоа бев и јас.. И двата бевме деца заљубени во ветрот да не разносува на сите страни, светот на едната а ние на другата страна. Не ми пречеше тоа што не беше како другите, што не знаеше да ме лиши од болката,што ми дофрлуваше за се нешто, можеби изговараше тешки зборови, можеби заминуваше секогаш кога ќе се прелиеше чашата.. но на крајот од денот јас пак бев неговата малечка. Не го осудував за ништо, напротив.. го сакав токму таков каков што беше, со тој негов бесен нарав, див карактер.. го сакав затоа што не ми симнуваше ѕвезди, туку ме носеше сама да си изберам. Ете затоа.. ама тој не ми дозволи да го сакам, не ми дозволи да му покажам дека постои личност која го разбира и која ке биде до него и во неговите најлоши моменти.
Не ми дозволи да му подадам рака и да зачекорам со него на дивата страна, не ми дозволи да бидам до него кога и светот ке му го заврти грбот, не ми дозволи да го сакам баш таков.
Сега нека биде сам, сам против сите како што одсекогаш беше. Џабе е целиот живот да му помине лутајќи, тој нема да ја најде љубовта.. затоа што веќе одамна ја избришал од себе.
-Се додека човекот има љубов во себе, ќе знае да биде среќен и со малку.
No comments:
Post a Comment