Потребен беше само еден миг, само еден глас, еден збор да се уништи се. Да се сруши се што заедно изградивме, да се претвори во пепел, во магла.. и да го снема низ ветрот.
Да, само тој миг ни беше доволен и да се превртат нашите светови и да ни се разделат патиштата, тој миг смени се.
И залуден беше секој обид да се вратиме назад, да бидеме старите ние кога во нашите очи веќе бевме вистинските личности, оние на кои им паднаа маските пред вистината.
Што чувствувавме ни самите не знаевме, дали горчината беше послатка од љубовта, дали тој бес беше посилен од таа страст.. Никогаш не откривме.
Длабоко во себе бевме свесни дека згрешивме, но гордоста веќе не раздвои, таа не уништи...
Немавме многу, ама тоа што го имавме беше доволно да изградиме цврст мост на доверба,
но едноставно тој еден збор беше по тежок одколку што мостот можеше да издржи.
И сега сме тоа што остана од нас, странци кои секогаш кога ке се погледнат во себе ги стискаат емоциите да не вриснат на сиот глас „Те сакам“, странци кои ги ќе го свртат погледот пред да почнат да им навираат солзите.. Затоа што сме свесни дека имавме се, и изгубивме се..
Сега немаме ништо, освен гордост и парче љубов која е нејзин роб.
No comments:
Post a Comment