Ја чував во себе, само за себе. Таа беше моја малечка тајна која не сакав да ја споделам со никој.
Не зборував за неа затоа што не сакав да го валкам нејзиното име, зарем би имал смелост..
Јас гадот од кој плачат сите девојки, глумев љубов на која ќе посакав не сакав и таа да ја мешам помеѓу нив, таа не беше како нив, беше посебна.. единствена. Затоа и толку ја криев.
Таа беше мојот ангел, не заслужуваше да биде извлакана од црна дамка како мене, и затоа и ја оставив и побегнав. И сега еве ја кријам во себе, мислејќи дека ке ја заборавам..
Името ми застанало в грлото и се плашам да го изустам, се плашам да не откријам дека сеуште ја сакам. Се плашам да не ја отворам таа рана..
Ја преболив, или се лажам дека ја преболив.. ама подобро ми е вака, сам со спомените,
неа ја нема а јас ја чувам во себе, нека ќе помине.. и раната полека ќе зарасне, но што ако.. лузната од неа секогаш ќе остане.
No comments:
Post a Comment