Заминав. Не и реков ни збогум, не и реков ништо.. само ја прегрнав силно и ја бакнав.
Чувствував како срцето да ќе ми излеташе. Длабоко во себе чувствував некоја горчлива среќа, која ме влечеше на друга страна каде што таа не припаѓаше. Не беше ни прва ни последна која сум ја оставил, ама беше единствена која остана во мене после тоа.
Бев сам и среќен, живеев како што сакав, немав никој до мене да ме притиска и измачува, ама си реков подобро да ме измачуваше таа отколку вака самиот јас.
Излегував секоја ноќ во различен бар, се враќав кога утрото ќе ме пречекаше со мамурни раце,
се потпишував на туѓи усни, тонев во туѓи очи.. Несвесно ги барав нејзините.
Јас не бев заљубен, никогаш не сум бил.. ама имаше некое чудно чувство кога ке помислев на неа како да ми го притискаше срцето, некоја чудна еуфорија.. изгледа тоа беше.
Да сватив.. кога се погледнав себеси, поосамен од кога и да било. Имав слобода, но зошто ми беше... Таа не можеше да ме прегрни кога ми беше тешко, не можеше да ме насмевне кога ми навираше болката во душата. Само таа го можеше тоа.. А јас не можев со неа, сакав слобода...
ете ми ја, секој ден полека ме убива.. се гушам во самотијата и тагата, копнежот ми натежнал како планина. Не ми треба никој, ми треба таа.. повеќе од никогаш!
No comments:
Post a Comment