„Кога неа и стана сеедно“

„Ја сакав, а не ни бев свесен за тоа, си велев можам јас да живеам и без неа, нема да ме боли, сеедно ќе ми е.
И затоа секогаш и се враќав, мислев дека можам во секое време да ја оставам, ама се лажев.
Таа ме гледаше како да не постоеше никој друг, ме сакаше толку што веднаш штом ќе ме видеше забораваше на се', на сите лаги, на сета болка која и ја нанесував.. толку многу ме сакаше.
И знаеш што.. баш тогаш сфатив, кога заминав.. кога реков дека ќе оставам и ќе ја заборавам, мислев за неа времето ќе застане, ама уствари моето застана..
Поминаа месеци, година и ја видов, а таа не ме ни погледна, како да ме немаше..
и тогаш сфатив колку сум ја сакал.. кога неа и стана сеедно.“